เหลวไหลแล้วเรา

เพิ่งตั้งตัวชี้วัดไปเมื่อวันพุธ วันพฤหัสก็ทำไม่ได้ซะแล้ว ไม่เป็นไรเอาใหม่ละกัน พอดีเมื่อวันพฤหัส
1. ตื่นสาย
2. ตอนเช้ามีกีฬาสีของอะตอม
3. ตอนสายๆต้องมานั่งสอบโปรเจคนักศึกษา
4. กลับบ้านค่ำ
สรุปมีข้อแก้ตัวที่จะใช้เป็น material ในการเขียนของวันศุกร์ (ฮา)

จริงๆแล้วในช่วงระหว่างวันก็พอจะมีช่องว่างที่จะเขียนสักเล็กน้อย แต่เราก็เป็นงี้เรื่อย คือ ตั้งต้นเขียนแล้วนะ กำลังอรัมภบท(เขียนอย่างนี้หรือเปล่าหว่า) กำลังคิดว่าจะเขียนอะไรต่อไป (ใช้เวลานานไปหน่อย) แล้วก็งานเข้า เขียนต่อไปไม่ได้ ก็เลยไม่เสร็จ แถม chrome ดันแฮงอีก หายหมดเลยครับที่เขียนเอาไว้ (2-3 บรรทัด) ช่างมัน

พอกลับบ้านก็ว่าจะเขียน (ว่าจะอีกแล้ว เลยไม่ได้ทำ) ง่วง ทำโน่นทำนี่ (ข้ออ้าง) ก็เลยไม่ได้เขียน

เพราะฉะนั้น ไม่ต้องหาข้ออ้างว่ะ และอย่าคิดว่ามันเป็นภาระที่ต้องทำ แต่เป็นสิ่งที่ต้องทำ (สับสนกันเองอย่างแรง) คำอธิบายคือ เมื่อเราคิดว่ามันเป็นภาระ มันจะมีแรงต้าน และหาข้ออ้างมาค่อยๆหลีกเลี่ยงที่จะไม่ทำ แต่ถ้าเป็นสิ่งที่ต้องทำ เช่น หายใจ เราจะไม่มีข้อเกี่ยงงอนที่จะทำ

สับสนไหมที่เขียน...ไม่รู้ แต่เราต้องบันทึกไว้ก่อน เพราะมันเป็นความจริงที่สมองคิดได้ในตอนนี้ แต่สิ่งที่สำคัญคือ ไม่ได้ทำอะไรผิด ต้องเขียนเท่านั้น แล้วเราน่าจะรู้ตัวเองว่าอะไรเป็นอะไร ที่สำคัญคือการฝึกฝนตัวเอง

ขอหยุดประเด็นนี้ไว้แค่นี้ก่อน ไม่งั้นเดี๋ยวต้องเข้าไปสอบนักศึกษาก็จะไม่ได้โพสต์